Rozdział 2: Ostatni gość.

Po otworzeniu drzwi Bilbo ujrzał osobliwą postać. Ubrana w szary płaszcz z kapturem i nie wysoka, ale nie niska. Weszła do domu i ukłoniła się. Bilbo odwzajemnił ten gest i zaprosił postać do środka. Weszli razem do jadalni (ta osoba musiała się schylać żeby nie zawadzić głową o sufit- tak jak Gandalf, Kili i Thorin.)
- Jak już mówiłem- zaczął czarodziej- macie jeszcze jednego towarzysza w wyprawie. Zdejmij kaptur, proszę.
Postać opuściła kaptur a wraz z nim cały płaszcz. Pierwsza rzecz, która rzuciła się w oczy to oczy. Zielone, mądre i piękne. Następnie krwistoczerwone włosy(sięgające do pasa) i usta, blada skóra i szczupła sylwetka. Mieli do czynienia z kobietą. Konkretniej z elficą. Po lekkim rozwianiu jej włosów ukazał się łuk i kołczan ze strzałami. Przy zgrabnym boku wisiał miecz w pochwie. Ubrana w ciemną koszule i spodnie. Thorin nie mógł wytrzymać. Zaczął krzyczeć.

- Co ona tu robi?! Nie ma prawa brać udziału w tej wyprawie! 

- Czemu Thorinie?- spytał spokojnie Gandalf.

- Bo patrzyła! Ta suka patrzyła wraz ze swoim plemieniem na upadek Ereboru!

- Thoinie!- krzyknął Gandalf- Nie masz prawa do obrażania jej!

- Suka to jest u psa- odezwał się głos piękniejszy niż wszystkie głosy świata i piękniejszy od wszystkiego. Odezwała się elfica.

- Kim ona jest Gandalfie, że nie mogę jej tak nazywać?

- Och Thorinie. Co ja ci zrobiłam?- westchnęła cicho.

- Co? Co mi zrobiłaś? Patrzyłaś na upadek Ereboru.

- Może zacznijmy od tego, że upadek Ereboru był sto lat temu a ja mam dopiero szesnaście. 

- Ale twoja matka patrzyła ba upadek Ereboru.

Gandalf zaklął pod nosem.

- Wiesz co? Mnie możesz obrażać, ale mojego plemienia nie masz prawa. Gandalfie wrócę jak się uspokoi.

Skierowała się do drzwi. Stanęła przy nich i westchnęła. Złapała klamkę i wyszła. Zeszła ścieżką na dół pagórka i usiadła na trawie. W tym czasie Thorin wysłał Kiliego by po nią poszedł. Kili aż nader chętny zszedł po pagórku do elficy

- Thorin chce cię przeprosić. Osobiście. Chodź ze mną na górę, proszę. 

- Dobrze. Przepraszam za moje zachowanie. Po prostu zdenerwowałam się. 

Zaczęła by się bardziej plątać, ale dotarli 

do domu i Kili z ukłonem wpuścił ją do środka. 

- Dziewczyno- zaczął Thorin- jeżeli wygrasz ze mną w pojedynku, powiesz mi jak się zwiesz i kim jesteś. I cię przeproszę. Chyba że nosisz miecz dla zabawy?

Dziewczyna z uśmiechem ukłoniła się i wyjęła miecz z pochwy.

- Zaczynamy?- spytała.

- Nie chcę przeszkadzać- zaczął Kili,- ale Thorin jest bardzo dobry i możesz mieć pewne trudności jako...

- Jako dziewczyna? Zaryzykuję. 

Tak jak elfica, krasnolud dobył miecza. Stanęli przed sobą j zgodnie z tradycją ukłonili się sobie. Thorin zadał cios od góry, a dziewczyna odbiła go niedbałym machnięciem. Walka ta trwała pół godziny i zarówno Thorin jak i elfica poczuli, że znaleźli równego sobie rywala. Chwilę później wygrała dziewczyna. Stało się to w sposób adekwatny do sytuacji. Gdy naprzeciw jej miecza był miecz Thorina dźgnęła go lekko w palce i zahaczyła ostrzem o rękojeść. Szarpnęła i miała dwa miecze.

- Jednak szesnaście lat zamknięcia na coś się zdaje Ario- powiedział Gandalf po czym wybuchł śmiechem. 

- Ja chcę ci pogratulować i przeprosić. Kim ty jesteś?- spytał Thorin. 

- Nazywam się Aimera Desiera Amitie córka Astrii i Anthoniego Amitie. 

- Króla i królowej?!

- Tak Thorinie. Jestem córką króla i królowej świata. 

- Ależ pani Aimero! Chcę cię o pani przeprosić. 

- Mam na imię Aria- powiedziała cicho i opadła na wolne krzesło.

- Ach tak. Zapomniałem powiedzieć- zaczął Gandalf. - Aria od szesnastu lat ucieka z domu, nie zgadza się na bycie królową świata i ucieka od za mąż pójścia. A i jeszcze nie lubi być per "pani", "królowa" , "księżniczka" czy "wasza wysokość". To chyba wszystko przed czym ucieka- zastanowił się. 

Aria zaśmiała się cicho. 

- Przed tobą Gandalfie nic się nie ukryje!

W tym czasie Bilbo zaczął gotować jajka. Po czym poszedł do kuchni.

- Może by się ruszył któryś i pomógł?!

Na to wszyscy- z wyjątkiem Gandalfa i Thorina, który próbował powstrzymać Arię- ruszyli się do spiżarni. Brali talerze, picie, jedzenie i kubki i zanosili di jadalni. Po wesołym hałasie i miłej atmosferze zjedzone rzeczy były w brzuchach a talerze puste. Tylko Kili nic nie jadł. Patrzył cały czas na Arię i przestał tylko raz- kiedy Fili powiedział, że Kili się zakochał w Ari a cały pokój wybuchł salwą śmiechu. Tylko Aria dziwnie się zakłopotała i uśmiechnęła do Kiliego. Ori podszedł do Bilba:
- Co mam zrobić z talerzem?
Wszyscy obecni wybuchnęli śmiechem a Bilbo rozdziawił usta. Kili podszedł i wyrwał mu talerz z ręki. Od razu rzucił następnym krasnoludom (mimo usilnym prośbą hobbita) i zaczęła brzmieć piosenka:

Tłuczmy szklanki, spodki, miski

Niech gospodarz żyje nasz!

A choć Bilbo płaczu bliski,

Niechaj drzazgi lecą z flasz!

Obrus w strzępy, dzbanek mleka

O podłogę! Trzask i huk!

Kości wkoło porozwlekać, 

Butlę wina prask o próg!

Buch czerepy w garnek śmiało,

Szkło na drobny tłuczmy piach -

A co jeszcze pozostało,

O podłogę bęc i trach!

Baczność! Bilbo płaczu bliski,

Zaraz usłyszycie jęk - 

Więc uwaga tam na miski!

Trach i prask, i bęc, i brzdęk!

Przeplatana pięknym i mocnym głosem Arii brzmiała najcudniej na świecie. Ale w przeciwieństwie do treści tekstu piosenki nic z tych okropności się nie wydarzyło. Wszystkie naczynia poukładane na kupce stały w zlewie. Gandalf zaczął puszczać piękne kółka zmieniające kolory i tańczące ponad ich głowami, a Thorin swoim kazał wylatywać  przez komin. Krasnolud kazał przynieść instrumenty do grania i poprosił Kiliego i Filiego o przyniesienie jego własności także. W tym czasie Aria bardzo mocno prosiła Thorina(nadal niezbyt do niej przekonanego- bo elfy "czarują") o traktowanie jej jak innych. Krasnoludy wróciły z naręczem instrumentów takich jak: harfa, flety czy nawet skrzypce. Zanim zaczęła się piosenka usłyszeli chrobotanie do drzwi. 

- Czy ty nie możesz przez półtorej godziny siedzieć cicho?!- krzyknęła z irytacją w głosie Aria.

Poszła otworzyć drzwi i wpuściła do środka... geparda. 

- Czemu ty nie możesz tak jak złota siedzieć cicho w jednym miejscu?-spytała

- Bo nie mam ochoty- odparła.

wszystkich obecnych zamurowało. Po chwili Aria się odezwała:

- Poznajcie Callę, moją gepardzicę.

- No cóż. To niecodzienny widok- rzekł Gandalf.

- Wiem- Aria zgromiła Lilię wzrokiem- ona woli, gdy nazywa się ją Lilią.

- Jak ma taką piękną panią to musi chcieć być w połowie tak piękna- wymsknęło się Kiliemu, który już się zaczerwienił i dostał kuksańca w bok od Filiego. Aria zaczerwieniona również odwróciła od nich swoje piękne, zielone oczy. Thorin i Gandalf wymienili porozumiewawcze spojrzenia.

- Grajmy już!- krzyknął Balin.

Ogień zgasł, a krasnoludy zaczęły grać powolną i melancholijną melodię. Zaraz potem rozległ niski śpiew krasnoludów i  piękny, mocny głos Arii:

Ponad gór omglony szczyt

Lećmy, zanim wstanie świt,

By jaskiniom, lochom, grotom

Czarodziejskie wydrzeć złoto!

Już krasnali działa czar;

W ciszę młotów dźwięk się wdarł,

Tam gdzie mrok pod skałą władnie

I gdzie dziwy drzemią na dnie.

Dawnych elfów możny ród

Złota tu zgromadził w bród

I w podziemnych kuźniach młotem

Z kruszcu miecze kował złote.

Na srebrzystych nitek pas

Nizał błyski lśniących gwiazd,

W złotych koron zaś obręcze

Księżycowe wydrzeć złoto!

Złote harfy leżą wiek,

Gdzie nie kopał żaden człek,

A w nich pieśni drzemie mnogo

Nie słyszanych przez nikogo.

Nagle sosen słychać szum,

Wichrów nocą zawył tłum

I czerwonym, żywym ogniem

Drzewa płoną jak pochodnie.

Gdzieś w dolinie bije dzwon,

Ludzie patrzą z wszystkich stron,

A gniew smoka ciska gromy

Na struchlałe, kruche domy.

Dymią góry w blasku gwiazd,

Dla krasnali przyszedł czas.

Po pagórkach, po urwiskach

W księżycowych biegną błyskach.

Ponad gór omglony szczyt

Lećmy, zanim wstanie świt,

Żeby wydrzeć lochom, grotom

Nasze harfy, nasze złoto!

Gdy tak śpiewali Bilbo poczuł, że budzi się w nim coś nowego. Duch przygody. Małe ziarenko zaczęło kiełkować w jego sercu. Poczuł miłość do wszystkich rzeczy o których tam śpiewali. Dodatkowo głos Arii przeniósł go tam. Oczami wyobraźni widział każdą rzecz o której wspomnieli. Ujrzał smoki, głębie jaskiń, gobliny. Wyjrzał przez okno. Za pagórkiem ktoś wystrzelił płomień, ale dla Bilba był to płomień smoka. Wstał, drżąc cały i zemdlał.